Je kunt doneren door op onderstaande link te drukken waar het te doneren bedrag zelf gekozen kan worden, of door zelf een bedrag over te maken op rekeningnummer: NL 15 INGB 0101150962 Tnv: A.A Daniels-Varkevisser Ovv: Poot op pedalen. Elke bedrag helpt! Elke donatie, groot of klein, brengt ons dichter bij het de veiligheid voor de zwerfdieren die ondersteunt worden door Stichting Poot. Elke euro gaat 100% naar stichting Poot!
Klik hier om te doneren HELP JE MEE???? DANK JE WEL !!!
JULI 2025
14 juli 2025 Dag 10 — Eigeltingen naar Bregenz
Maandag 14 juli: (110 km) Vandaag begon niet bepaald lekker… ik was het dorp nog niet uit of het kwam hier echt met bakken uit de lucht. En ik weet niet wat het is, maar in dit deel van de wereld regent het niet gewoon — hier gaat in één seconde de douche open.
Dus daar sta je dan, langs de weg, je weer in je regenoutfit te hijsen terwijl je humeur ergens rond het vriespunt bungelt. De regen ben ik onderhand behoorlijk zat maar de weersverwachtingen zijn helaas niet goed voor de komende dagen….
Maar — en dat is wel een verschil met de eerste dagen — ik had vandaag geen angst, ondanks het slechte weer. Geen verlaten grindpaden door woeste natuurparken, maar gewoon bewoonde wereld, bereik op mijn telefoon en een route over asfalt ipv dat ik mijn fiets voel wegglijden terwijl ik tegen de modderstroom in langs het ravijn aan het baggeren ben.
Op een paar niet noemenswaardige klimmetjes na was het redelijk vlak.Na een uurtje fietsen schuilde ik bij een konditorei waar ik mezelf wederom trakteerde op thee en een veel te lekkere koek. Ik trok het weer gewoon even niet meer; ik was wederom door en door nat (ondanks regenkleding) en tot op bot bevroren. In de middag klaarde het gelukkig op en de laatste kilometers moest zelfs de zonnebril op mijn snuit zetten en daar knapt een mens toch van op;)
En wat een route… langs de Bodensee, door allerlei dorpjes en haventjes, met uitzicht op de Zwitserse bergen. Echt een topcombinatie, en dan slik ik wel even… wat is het jammer dat je dit soort momenten niet echt kunt delen. Foto’s zijn mooi, maar het is toch anders dan wanneer je er middenin zit. Ik mis het samen zijn, samen delen en samen beleven.Ik merk nu ook wel dat de vermoeidheid in mijn benen begint te komen.
Niet gek na zoveel dagen en kilometers, maar het is duidelijk dat mijn lijf de belasting nu echt begint te voelen.
Nog vijf dagen te gaan — en ik kan eerlijk gezegd niet wachten om over die finish te gaan en dan gewoon heel even niet meer te hoeven fietsen.Toch betrapte ik mezelf weer op een grote glimlach. En ja, dat betekende ook vandaag weer het nodige onvrijwillige proteïnerijke dieet van rondvliegende insecten.
Op het eind van de dag nog even naar buffels gezwaaid, ooievaars gegroet (ik kom ze hier echt élke dag tegen) en omringd door tientallen vlinders.Twee derde zit erop.
Nog 5 dagen te gaan. Het blijft een zwaar en bijzonder avontuur.Ik weet nog niet hoe ik er straks op terug zal kijken…..
———————————————————————————————————-
13 juli 2025 Dag 9 | Tennenbronn – Eigeltingen |
95 km.Vanmorgen vond ik het hélemaal niet erg om te vertrekken. Ik zat voor mijn gevoel ergens in het midden van ‘het grote niets’, dus zodra ik aan het ontbijt kon, snel een yoghurtje naar binnen gewerkt en hup, Fietske op. En zoals het Zwarte Woud betaamt, begon de dag direct met een pittige, lange en steile klim. Kilometers lang, haarspeldbochten omhoog. Het laatste stukje kreeg ik mezelf en Fietske echt niet meer omhoog en moest ik Fietske verder duwen (en dan baal ik zo). Boven aangekomen even uitpuffen, hijgen en weer door!
De hele dag wist ik: aan het eind wacht me nog een flinke klim. En eerlijk, daar kijk je dan eigenlijk de hele dag wel een tikkeltje tegenop. Maar het fietsen ging eigenlijk voorspoedig vandaag. Natuurlijk was er weer een wegafsluiting — want dat lijkt inmiddels standaard — maar dit keer, voor de allereerste keer, werd er een duidelijke omleiding aangegeven. Kleine overwinning.
Onderweg kreeg ik het aardig warm. Het was 30 graden, met weinig schaduw en natuurlijk, hoe kan het ook anders… volle wind tegen. Alsof iemand daarboven besloten heeft dat ik niet een droge dag mag hebben met ook nog eens wind mee…. Dat zou natuurlijk veel te veel van het goede zijn. Het zweet gutste van mijn lijf, m’n fietsbroek plakte aan alle kanten en ik voelde mezelf van binnen net zo opwarmen als van buiten.Tijd voor een beloning: ik trakteerde mezelf op een groot stuk Duits gebak en een ice tea. Als je dan toch aan het afzien bent, moet je jezelf ook af en toe wat gunnen.
En daarna, toch weer door want die ene klim komt nog steeds….Hoe dichter ik bij die laatste klim kwam, hoe minder vakantiefietsers met bepakking ik tegenkwam en hoe meer racefietsers en mountainbikers. En dat is gewoon geen goed nieuws. Op mijn scherm zag ik de klim naderen en je voelt jezelf dan toch een beetje nerveus worden. Gelukkig reed er net een mountainbiker voor me met een tempo dat ik nét kon bijhouden. Hem maar als haas gebruikt!
Die klim leek eindeloos. Bocht na bocht, je dacht dat je er bijna was en dan lag er achter de bocht gewoon weer een bocht… Maar het grote voordeel: de klim liep grotendeels door het bos, dus schaduw! De racefietsers vlogen me voorbij (en ik blijf me verbazen waarom zij er wel goed uitzien in fietsbroek en dan ook nog lachen en groeten….. eikels zijn het;)
Maar ook ik en mijn haas bleven volhouden. We waren dan misschien niet de snelste maar wel de meest vastberaden fietsers op die berg!En toen, eindelijk boven… uitgeput, zwetend, happen naar adem — terwijl er nota bene genoeg zuurstof in de lucht hing — keek ik op en kreeg ik het mooiste uitzicht van de dag: in de verte zag ik de bergen van Zwitserland opdoemen. Een dikke high five van de berg!En nu zit ik na deze zware, warme, maar prachtige etappe in een fantastisch hotel. Het is een soort kinderboerderij XXL; lama’s, ezels, kippen, etc. lopen hier gewoon los.
Met Fietske moest ik me tussen de dieren door wurmen om bij de ingang te komen. En dat is nou precies waar ik gelukkig van wordt! In de avond een simpel maar heerlijk heet patatje eten op het terras gegeten waar een lama langs liep (die overigens ook op het dooie gemakje het restaurant binnen liep) en deed een kip een stare down waar Rico Verhoeven jaloers op zou zijn.Neem dan ook nog een kamer waar de dieren zo voorbij het raam lopen en ik heb eindelijk een top dag achter de rug!Dikke 10 voor deze dag.Alleen mijn kont… die vindt het inmiddels wel welletjes. Morgen een lange dag van meer dan 100 km, het zwarte woud uit en de hele Bodensee langs fietsen en helaas voorspellen ze weer regen….. Nog 6 dagen te gaan……
—————————————————————————————
12 juli 2025 Dag 8 | Strasbourg (Frankrijk) – Tennenbron (Duitsland)
De eerste helft zit erop!
Vanmorgen heeft Martijn me buiten Strasbourg afgezet en ben ik weer alleen op pad gegaan. Afscheid nemen blijft lastig… Het voelt alsof ik op een soort all-inclusive reis zit — niet qua luxe, maar qua emoties.
Alles komt voorbij: wanhoop, pijn, verdriet, vreugde, hoop, zelfvertrouwen, onzekerheid en weer wanhoop. Dat is eigenlijk de échte bagage die ik meesleep en heeft veel meer gewicht dan dat wat er in mijn fietstassen zit. Wat er in mijn fietstassen zit, valt mee — blijkbaar heb je niet veel nodig!
Het fietsen ging gelukkig prima vandaag. Mooi weer, zon op mijn toet en door een prachtige omgeving. Ben door vele leuke kleine dorpjes gekomen. Inmiddels zit ik in het Zwarte Woud en dat betekent weer klimmen. De laatste 10 kilometers ging in bochten, kronkels en steile haarspeldbochten omhoog. En áls je denkt dat je er bent, ligt er na de volgende bocht gewoon nog een bult die nét iets hoger is.
Maar: ik ben er! Aangekomen in een dorpje waar werkelijk niets te beleven is en dat wat er is, is gesloten. Ook dat hoort erbij.Morgen weer een lange zware dag door het Zwarte Woud, maar ik moet erdoor.
Dag 10 laat ik het Zwarte Woud achter me en fiets ik in één dag langs de hele Bodensee. En jawel… ze voorspellen weer regen. We nemen het maar dag voor dag. Deze zit er in ieder geval weer op. Het lijkt trouwens alsof ik al een eeuwigheid onderweg ben…
En vergeet niet: er kan nog steeds gedoneerd worden! Ik hoop aan het einde van deze reis een prachtig bedrag te mogen overmaken. Zodat wanneer ik straks weer veilig thuis ben, de honden in Bulgarije óók veilig zullen zijn — achter een stevig hek en met een betere toekomst in zicht.
Dank jullie wel voor alle support tot nu toe, het betekent echt alles!#PootOpPedalen#ZwarteWoud#Halverwege#1400kmVoorDieren#DoneerNu
——————————————————————————————–
11 juli 2025 Dag 7: met de auto naar Strasbourg
Gisteravond voor mijn doen laat naar bed deze vakantie: 22.00 uur. Normaal lig ik er rond 20.30 al in — moe en omdat ik de volgende dag om 07.00 weer opsta om vroeg op de fiets te zitten. Maar nu mocht ik uitslapen. Rond 07.15 werd ik wakker, rustig opgestaan, wat gegeten en wat boodschappen gedaan.
En toen, rond 12.30… Mijn held. Ik ben nog nooit zó blij geweest om mijn man te zien;) Dikke knuffel, spullen ingepakt en fiets op de achterdrager, nieuwe accu en oplader op de achterbank en samen op weg naar Strasbourg.Daar samen de rest van de route doorgenomen en aangepast. Dagen in elkaar geschoven of juist uitgerekt, kilometers verschoven (soms meer km maar minder klimmen, soms andersom). En eerlijk: dit had ik zelf nooit voor elkaar gekregen.
Mijn hoofd zit vol, mijn NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) speelt zich steeds meer naar de voorgrond. Het is niet dat ik de problemen niet kan oplossen, maar het overzicht is weg. De ruimte in mijn hoofd ontbreekt.En toch… ben ik met veel hobbels — letterlijk en figuurlijk — op de helft gekomen. Smokkelen voelt als falen, maar geloof me: ik had mezelf vandaag liever met een blauwe kont en zere benen over de paden gejaagd.
Alleen… soms kan het gewoon even niet.Gelukkig ook genoten van het samen zijn. Samen eten, drinken, mijn verhaal kunnen doen en mijn angsten uitspreken.En alsof het allemaal nog niet spannend genoeg was, belt je dochter:“Mam, ik ga het in de juiste volgorde vertellen en je moet niet in paniek raken, maar wat is het nummer van de dierenarts van Igor?” (onze papegaai). Foto’s volgden van een huis vol bloedspetters… Volgens de dierenarts een verkeerd uitgetrokken veer. In meer dan 30 jaar heeft hij dat nog nooit gedaan.
Deze reis is anders dan ik had verwacht. Het slechte weer, wegafsluitingen zonder omleiding, paniekmomenten en angsten. Maar ik ben halverwege. Een helft achter me, een helft voor me.
En ik hoop, met heel mijn hart, dat de tweede helft me gaat verrassen. Dat het beter wordt dan verwacht. Want ik ben er nog. En morgen….. ik fiets door.
—————————————————————————————————————–
10 juli 2025 Dag 6 — Mettlach-Sarreguimines
-88 km……Van topdag naar wanhoop in een seconde!
Vandaag begon fantastisch. Echt, alles zat mee. Zonnetje, prachtige route, benen die er zin in hadden… ik had er lol in. Saarbrücken doorkruisen en natuurlijk een wegopbreking, wederom aan het einde van een lange weg, maar een vrouw die daar toevallig ook langsfietste bood aan om me door de stad te loodsen en me via de kleine straatjes weer op route te krijgen. Wat een heldin.
Daarna weer lekker langs het water fietsen, gedronken, genoten. Dit was niet hoe ik het me had voorgesteld — het was beter. Ik voelde me zó sterk dat ik Martijn belde: “Ik pak er vandaag nog 30 km bij, morgen wordt een hele zware en hele lange dag en aangezien ik nu erg voorliep op mijn planning klonk dat als een heel goed plan! Dus nieuwe locatie, 30 km verder, werd geregeld. Deze namen direct contact met me op; ik was meer dan welkom maar dan wel vanaf 17.00 uur en ik moest er rekening mee houden dat ik daar en in het dropje niet kon eten omdat alles dicht is. Dus het plan was om uitgebreid te gaan luchen en dan een broodje mee te nemen voor de avond. Alles liep volgens plan.
Tot het ineens compleet misging.
Bij mijn lunch (nou ja, een ijsje dus) wilde ik voor de zekerheid de accu even bijladen. Niet omdat het moest, gewoon omdat het kon. Ik had de hele dag vrijwel geen gebruik gemaakt van mijn accu maar je weet maar nooit…. Dus toch ff een drupje stroom erin. Maar… niks. Geen laadstreepje. Drie stopcontacten geprobeerd. Paniek. De hoop dat het aan het stopcontact lag, verdween snel.
En toen kwam de realiteit binnen. Vandaag geen 30 km extra maar zo snel mogelijk naar een feitsenmaker. Want de hele reis zonder accu ga ik niet redden. Te veel hele steile stukken, te veel kilometers nog te gaan.
Halsoverkop naar een fietsenmaker. Die man deed echt z’n uiterste best, maar hier — en blijkbaar in de halve wereld — werkt alles met Bosch en mijn systeem is anders. Geen reserveoplader, niks.
En daar stond ik. Alleen. In een vreemd Frans dorp. Geen oplossing. Geen plan B. En alle moed in m’n schoenen.Dit was geen domper. Dit was de angst dat het hier stopt. Dat dit mooie project strandt door een stomme oplader.
Martijn is mijn held; hij is direct naar de fietsenwinkel gereden, nieuwe accu en oplader geregeld en hij komt morgen deze kant op, ik ga hem doodknuffelen. De route voor de dag erna ga ik niet meer halen op de fiets (te veel km en te steil) dus samen besloten dat hij me die dag met de auto brengt en dan een nacht blijft slapen. Daarna gaat hij weer naar huis en ik weer door.
Fysiek trek ik het gek genoeg prima. Maar mentaal… ik ben echt moe. Elke avond stel ik me voor dat de volgende dag nieuwe kansen geeft en heb ik goede moed maar in de ochtend sta ik misselijk op van de spanning en hoop steeds op een dag zonder gedoe, maar het is nog geen enkele dag gegaan zoals gepland. Dat breekt me op. Het maakt me onzeker. Mijn vertrouwen in mezelf en deze tocht is op dit moment ver te zoeken.
Het is makkelijk om dan te zeggen: morgen nieuwe dag, nieuwe kansen. Maar eerlijk? Zo voelt het nu gewoon even niet.
9 juli 2025 Dag 5 Bitburg – Mettlach (90 km)
Dag 5: Bitburg – Mettlach (90 km) |
Zon, vliegjes en steengroeven.Vanmorgen halleluja en amen .EINDELIJK wakker geworden met een zonnetje! Zelfs even met mijn zonnebril op gefietst, want hé, wanneer het kan — dan kan het!
En als je dan na dagen regen en grijze luchten een straaltje zon pakt, voelt dat als een groot geschenk van de weergoden.De route vandaag was zowaar prima te doen. Het zware klimwerk had ik vandaag al binnen 15 km minuten achter de rug. Nou ja…op een paar klimmetjes aan het einde van de route na.En terwijl ik daar zo fietste, vogeltjes hoorde fluiten en mezelf betrapte op een big smile, dacht ik: wat zit het me lekker mee vandaag!
FOUT. Want als ik iets geleerd heb deze week is het: verwacht het onverwachte en reken nergens op. Het enige waar je écht van op aan kunt, is dat het altijd nét even anders loopt dan je denkt.Ik sjeesde na een lange klim heerlijk de berg af (de beloning waar je het voor doet) en beneden… weg afgesloten. Natuurlijk. Links water, rechts een graanveld. Blijkbaar hadden er al meer zielen hier gestaan te dubben, want er liep een soort olifantenpaadje door het graan.
Daar ging ik. Fiets aan de hand, prikkend graan tot in m’n oren en mijn navigatie compleet in de war.Uitpuffen en weer door met een glimlach op mijn gezicht. Glimlachen op de fiets is leuk, maar als vegetariër is het geen succes. Inmiddels heb ik genoeg eiwitten binnen via diverse vliegjes, muggen en één dikke vette iets die vanochtend rechtstreeks m’n open mond in dook. Serieus, ik schrok zo erg dat ik bijna van m’n fiets viel, gorgelde als een bezetene met m’n waterfles en kokhalzend de berm indook.
Dus vanaf nu: glimlachen mag, maar met je tanden op elkaar.De route bracht me verder langs de Mosel naar Trier (kun je overslaan, wat een vieze stinkstad — sorry Trier) en langs de Saar richting Mettlach. Op zich een mooie route langs de steengroeve. Iemand die een hekel heeft aan fietsers moet gedacht hebben : wat doen we met al dat puin uit de steengroeve?
O ja joh, leg er een fietspad van aan! Ik hoop dat die persoon eeuwige jeuk heeft met hele korte armpjes!En dan — 20 km voor Mettlach — doemt er ineens een mountainbiker op. Ik haalde hem nét niet in en op een gegeven moment stopt ‘ie, begint tegen me te praten en het bleek dat we allebei dezelfde kant op moesten.
Na ons gesprekje ging ik weer voorop, reed uiteraard verkeerd, en hij schreeuwde me vriendelijk terug het juiste pad op. Toen maar besloten om de laatste kilometers samen te fietsen. Moet zeggen: best gezellig, en weer iemand die ik onderweg tegenkwam waar ik normaal nooit een woord tegen zou zeggen.
Gisteravond trouwens ook zo’n actie: gewoon bij een onbekende in het restaurant aan tafel geploft. Keurig gevraagd hoor, maar eigenlijk zat ik al. Resultaat? Een leuk gesprek en gezellig gegeten.Zo kom ik toch elke dag mooie mensen tegen, daag ik mezelf uit, en realiseer ik me steeds weer waarom ik dit doe. Zoals mijn heerlijk nuchtere dochter vandaag zei: ‘Mam, mensen vinden je zielig, maar je bent het niet. Je wilde dit zelf en over twee weken zit je gewoon in Oostenrijk.’
En gelijk heeft ze.Want ja, ik ben moe. M’n lijf begint te protesteren, ik voel me soms angstig en soms heel alleen. Maar zielig? Zeker niet! Krasimirra, waarvoor ik dit doe, heeft het elke dag zwaar en moet élke dag afzien. Dus ik mag even piepen, maar ik trap gewoon door.
En weet je? Af en toe een hart onder de riem doet me zó ontzettend goed. Dus dank jullie wel voor alle lieve en positieve berichten, de steun en aanmoedigingen onderweg. En natuurlijk ook voor alle donaties, want die zijn echt nog keihard nodig!
Wil je nog meedoen en mij en vooral de zwerfdieren in Bulgarije steunen? Kijk dan vooral even op Facebook Stichting Poot. Ze hebben nu een hele leuke winactie lopen voor als ik de finish haal. Nog een extra reden om die eindstreep te halen!
Op naar dag 6!
—————————————————————————————————–
8 juli 2025 Dag 4: van Bütgenbach naar Bitburg
– over vossen & herten, bloempotten en onverwachte leuke ontmoetingen.
Dag 4 zit erop. 102 kilometer, die eigenlijk 85 hadden moeten zijn… maar hé, wat is een avontuur zonder een paar extra omwegen, verdwaalde vossen en mislukte plannen?
Het begon gisteravond al. Daar zat ik dan, in m’n uppie aan het avondeten en ik zat er echt ff doorheen, toen er een man naar me toe kwam. Of hij erbij mocht zitten, want het restaurant zat nokkie vol. Tuurlijk joh, kom erbij — alles voor de gezelligheid. We raakten aan de praat over m’n fietstocht, en toen het over de etappe van vandaag, hij werd ineens serieus.“Als je mijn vrouw was, had je dat niet gemogen van mij.”Hij kent me niet, ik laat me niet tegenhoudenkent.
In het boekje waar deze in beschreven staat, staat echter ook een waarschuwing voor dit stuk. Het is heel stijl en ruig. Met zijn waarschuwing én de melding in m’n routeboekje over een 11% helling gaven toch te denken. Oplossing was de trein: vlak voor de berg is een treinstation, die brengt je dan ‘door’ de berg ipv dat je eroverheen moet. Het station erna stap je uit en vervolg je gewoon je route weer, top idee!!!Dus… vanmorgen in de regen opgestaan en fiets in de regen opgetuigd (houdt het ooit op?).
Maar toen ik vertrok was het droog en ging dus vol goede moed op pad. Het zou een relatief kort dagje worden, want ik had natuurlijk een briljant plan: bij het station de trein in, door de berg heen en fris en fruitig weer verder. Dacht ik. Natuurlijk flink om moeten fietsen want na een heerlijke afdaling kwam ik uit bij een opgebroken weg: ik moest alles weer omhoog, nog verder omhoog en op de autobaan om de berg heen…… Waarom geven ze dat niet eerder aan?!Aangekomen bij het station bleek het er uitgestorven. Bleek dat het station vier jaar geleden onder water is gelopen en dat ze sindsdien bezig zijn met ‘het herstellen van de boel’.
Spoiler: dat lukt ze nog steeds niet.Dan maar met de bus? Nou, dat was dus ook een No Go. Twee buschauffeurs die alleen maar “NEIN” konden roepen en zo snel mogelijk de deuren voor m’n neus dichtgooiden alsof ik de pest had.En daar stond ik dan.
Dorp uitgestorven, alles dicht, batterij bijna leeg en nog dé klim voor de boeg want dat was mijn enige optie: die helling trotseren. Ik zag een pizzeria waar ze net aan het laden en lossen waren. Hoopvol vroeg ik of ik daar m’n accu mocht opladen. De serveerster was van het type “is niet mijn probleem” en ik mocht vooral snel opzouten. Maar de Italiaanse kok had wél een hart. Hij nam me mee naar het terras en toverde een stopcontact uit een bloempot. God bestaat en hij spreekt Italiaans.
Dus daar zat ik dan. Op een verlaten terras, in een spookdorp, in de regen (want waarom zou het droog blijven) , met 10 graden. Maar goed, met 1 extra blokje batterij besloot ik de berg te trotseren. Mijn man zat thuis aan de computer en appte me tijdens de hele klim: “Go go go, je bent op de helft, je kan dit!”En ik maar puffen, hijgen, kapotgaan, pijnlijden. In m’n hoofd zag ik het al voor me: bovenop die top zou het uitzicht adembenemend zijn, bloemen in bloei, vogeltjes fluiten, en misschien wel een medefietser die me high-fivend zou onthalen.
Nou. Niks van dat alles.Boven was er een provinciale weg. Dor land. Geen bloemen. Geen vogels. Geen andere fietsers. Alleen ik, en m’n zere lijf. Maar ik had het wél gedaan.
Toen kwam er nóg een klim, maar na 102 kilometer was ik er dan eindelijk. Snel douchen in het budgethotel en op naar een restaurantje. Daar zag ik een man alleen binnenkomen, dus ik vroeg of hij het oké vond als ik erbij kwam zitten.
Was hartstikke gezellig, en wederom veel respect ontvangen voor m’n avontuur (en subtiele waarschuwingen voor het Zwarte Woud )
Nu eerst slapen.Dit plan was in m’n hoofd zó episch. Nu vraag ik me af of ik nog wel helemaal goed bij m’n hoofd ben.(En nee, ik hoef daar geen antwoord op….
#PootOpPedalen#Dag4#Bitburg#AvontuurMetOmwegen#BloempottenZijnJeVriendWil je me een steuntje in de rug geven, doneer dan alsjeblieft
———————————————————————————————————————
7 juli 2025 Dag 3 van Maastricht naar Bütgenbach, 98 km…..
Vandaag was een beproeving.Keiharde regen, twee flinke onweersbuien zonder ook maar één plek om te schuilen. Mijn regenoutfit had er na een paar kilometer al de brui aan gegeven en ik was binnen no time tot op het bot nat. De regen was zo hevig dat ik mijn navigatie amper kon lezen en toch moest ik verder.
Toen een natuurpark in. Moet prachtig zijn — maar eerlijk? Geen idee. Alles wat ik zag was regen, modder en eindeloze klimmen. Geen mens te bekennen, geen bereik om naar huis te bellen, en nergens de mogelijkheid om even droog te staan of wat te eten. En dan sluipt de paniek binnen. Wat als ik fout fiets? Wat als ik vast kom te zitten? Wat als niemand weet waar ik ben? Wat als…..Maar teruggaan was geen optie, ik begreep mijn hele navigatie niet meer (door het vele verkeerd fietsen raakte mijn navigatie ook een beetje de kluts kwijt). Dus doorgaan. Niet nadenken, gewoon trappen.Op een gegeven moment wees mijn navigatie me naar een klein beekje om over te steken — en daarachter was geen pad meer te herkennen.
Toen, als uit het niets, kwam er een groepje Belgische mountainbikers langs. Wat een opluchting. Ze boden aan om even vooruit te kijken en bevestigden dat het ruig was, stukken afstappen en lopen maar te doen.Na 8 uur fietsen, met hooguit een kwartier pauze, bereikte ik eindelijk mijn slaapplek. Doodmoe, doorweekt, emotioneel uitgeput van de spanning, de paniek en de wanhoop.Ik kan niet meer, wil eigenlijk de handdoek in de ring goeien. En toch… ik ga niet opgeven.
Morgen is er weer een dag. Een nieuwe kans. Want dit is waarom ik het doe: voor de dieren, voor Krasimira, voor Poot op Pedalen. Soms is het loodzwaar, maar het doel blijft helder.Dankbaar voor de mountainbikers vandaag.
En voor iedereen die meeleeft.Op naar morgen (maar hoop dat de nacht lang duurt om bij te tanken)!
——————————————————————————————————–
6 JULI 2025 DAG 2 HILVARENBEEK-MAASTRICHT
Dag 2 | Hilvarenbeek → Maastricht (125 km of meer uiteindelijk.)
zondagavond 6 juli, dag 2 Vandaag begon zó goed! Na een uitgebreid ontbijt de fiets klaargemaakt en om 08.15 uur vol goede moed op pad. Al snel kwam er een andere fietser naast me rijden: “Zo te zien ben je op reis?” Even gezellig samen gefietst en wijze tips gekregen van deze 70-jarige kilometervreter: vooral op hartslag letten in plaats van snelheid en me mentaal voorbereiden op een zware tocht vol tegenwind en veel regen. Hij had geen woord gelogen…
Rond 10.00 uur stond ik in m’n regenoutfit — allesbehalve charmant, maar noodzakelijk. Later bleek het niet eens voldoende. Hoosbuien, keiharde tegenwind en na 15 kilometer midden in niemandsland vals plat omghoog begon de moed me al letterlijk uit de zeiknatte schoenen te druipen. Koude handen, ijskoude voeten en een doorweekt lijf van het zweten van het trappen.
Mijn moeder heeft wel een paar keer gezegd: Vergeet niet te genieten! Sorry mam maar dag ging vandaag niet. Vergeet het maar. Door de regen kon ik amper de weg zien, tig keer verkeerd gereden en nergens omleidingen bij wegopbrekingen dus op de gok nog meer km erbij fietsen. Mijn vingers en tenen gevoelloos, mijn remmen piepend… en het besef: nog 20 km te gaan. Dus — plan B: accu in de hoogste stand en gáán! Maar de accu trok het ook niet meer met al dat klimmen en de tegenwind.
En toen kwam het dieptepunt. Ik had mezelf genavigeerd naar een B&B in België waar ik van plan was om te gaan verblijven maar omdat die volzat ben ik uitgeweken naar een hotel in Maastricht, maar dat niet aangepast in de navigatie. Gevolg: met een bijna lege accu, in de stromende regen, stond ik midden in niemandland in België terwijl ik in Maastricht moest zijn. Even serieus… ik wist echt niet meer hoe of wat en de paniek sloeg toe.
Uiteindelijk via Google Maps de juiste plek gevonden — nog 16 km erbij. Helemaal leeg, nat en koud bij het hotel aangekomen. Druipend stond ik bij de balie en ik denk dat de wanhoop net zo hard uit mijn ogen droop. Lieve mensen van het hotel brachten me direct naar een kamer (die nog stofgezogen moest worden, maar dat boeide me niks, dat doen ze morgen maar) en ik kon ein-de-lijk een warm bad nemen.
En nu, nu vraag ik mezelf af waarom ik dit ook alweer doe. Maar ik weet waarom. Voor die dieren in Bulgarije die vechten voor hun leven. Voor het hek dat hen veiligheid moet geven. En dus fiets ik morgen gewoon weer verder, het is een kwestie van gewoon doorgaan maar heel eerlijk; ik zit er een beetje doorheen, nu al….
En morgen….wat het weer betreft weer zo’n dag……
Dankjewel aan iedereen die meeleeft en steunt. Echt, jullie berichtjes en donaties maken een wereld van verschil. Zeker op een dag als deze!
zondagochtend 6 JULI: Gisteren ingecheckt bij B&B De rode beuk in Hilvarenbeek! Heerlijk plekje om bij te tanken! Vlakbij het centrum met terrasjes waar ik goed heb kunnen eten en in mijn boek heb gelezen! Moet erg wennen aan het alleen zijn, de kater die me vanmorgen vroeg aan zat te staren tijdens het openen van de gordijnen maakte een hoop goed
.Met een heel uitgebreid vegetarisch ontbijt en een donatie (mijn dank is groot) weer op de fiets. Vandaag verwacht ik wederom veel wint maar ga ook en bak regen in mijn nek krijgen (volgens mijn oma krijg je daar krullen van dus geen reden om te klagen).
—————————————————————————————————————–
5 juli 2025 DAG 1 ALPHEN AAN DEN RIJN-HILVARENBEEK
zaterdagavond 5 juli: Dag 1 zit erop!!!
Vanmorgen om 08.30 uur uitgezwaaid én uitgeknald met partypoppers! Fietshelm waar Calimero jaloers op is op het bolletje en de billen op het zadel, 1400 km te gaan… en na drie straten kwam daar de eerste emotionele breakdown. Want hoe mooi is het als je zo liefdevol wordt uitgezwaaid door de mensen die er écht toe doen? En hoe enorm ga ik mijn gezin missen?
Maar ja, tranen drogen snel op — van janken krijg ik koppijn en daar zit niemand op te wachten. Gisteren kreeg ik van iemand de mooie tekst: “Dingen gaan niet verkeerd, misschien anders dan je verwacht.” Nou, dat neem ik mee. En zo fietste ik vol goede moed door de polders, langs blije koeien en brutale weidevogels.
Hoogtepuntje van de dag: het pondje bij Schoonhoven (wat een leuk dorpje trouwens, ik kom terug!) en nóg een pontje later. Want op een pontje heb je altijd een goed gesprek. Mensen willen weten waar je vandaan komt, waar je heen gaat, en wensen je succes alsof je op weg bent naar de Noordkaap.
De wind had vandaag alle standen: van yes windje mee! tot hou me vast, ik waaai weg en natuurlijk de klassieke tegenwind in je gezicht terwijl iemand je lachend tegemoet fietst alsof het niks is.
Minpuntje: twee valpartijtjes (alles oké hoor, ik kan het nog navertellen), hoofd als een tomaat en een lijf dat naar sportschool ruikt.Eindstand: 111 km in 5 1/2 uur. Tilburg overleefd (niet mijn stad), Beekse Bergen gezien en nu in Hilvarenbeek bij een gezellige B&B.Morgen Maastricht!
En ondanks alles denk ik: Het komt niet goed… het is goed!
Doneren mag natuurlijk nog altijd;)
—————————————————————————————————————–
https://www.facebook.com/reel/1277383587067337
zaterdagmorgen 5 juli 2025:Via bovenstaande link kun je op Facebook haar vertrek zien. Zaterdagmorgen 5 juli 2025. DAAR GAAT ZE !!!!!!!!!!! SUCCES ASTRID. Ook kun je haar reis volgen op polarsteps.com
4 JULI 2015;
Volg me op mijn reis ‘Poot op pedalen’ via Polarsteps.com poot op pedalen..
Morgenochtend gaat de reis beginnen !!! Astrid gaat 1400 km op de fiets voor hekwerk voor Krasi te Bulgarije… DONEREN KAN NOG STEEDS.
1 juli 2025: NOG EEN PAAR NACHTJES…..Het wordt menens hoor. Nog een paar nachtjes slapen en dan ga ik echt. De spullen zijn al ingepakt, de banden zijn opgepompt en m’n fiets krijgt deze week nog even een poetsbeurt zodat ze glimmend aan dit avontuur kan beginnen.
Want hé, als je dan toch half verzopen in de regen zit (ik ga het slechtere weer tegemoet…..) wil je in ieder geval dat je fiets onder je kont vandaan schijnt;)Gisteren dus ook nog snel Rainlegs gehaald bij de ANWB, want blijkbaar heb ik het plan opgevat om richting de Alpen te fietsen, en daar is regen geen ‘of’, maar ‘wanneer’. Ach, dan heb ik ook weer wat te zeuren onderweg naast zadelpijn, verkeerd rijden en kapot gaan op een bergpas……
In de trimsalon nog een paar honden in de watten leggen (lang leve de airco) en dan vrijdag nog even lekker uit eten met z’n allen om de calorieën vast voor te laden. Daarna is het gewoon starten, trappen en blijven trappen en vooral niet vergeten te blijven lachen!
Wat ik wel een bijzonder idee vind: terwijl ik onderweg ben voor een hek en een veilig thuis voor de zwerfdieren van Krasimira, wordt hier in Alphen de eerste paal van ons nieuwe huis de grond in gejaagd. Mooi hoe dingen soms zo samenkomen. Ik vertrek uit huis voor een thuis voor anderen, terwijl anderen bouwen aan een thuis voor ons.
Doneren kan trouwens nog steeds en is ook nog altijd nodig!!!! Dus mocht je nog wat kleingeld over hebben (of een paar miljoen, mag ook hoor), alles is welkom!Blijf me volgen, lach me toe (of uit als ik weer eens in een plensbui zit) en moedig me aan als ik tegen een berg op sjok. Wordt gezellig.
#PootOpPedalen#BijnaOpPad#NatWordenGegarandeerd#IkEnMijnFietsGaanOpAvontuur#DonerenMagAltijd
JUNI 2025:
22-6-2025 Wat een hitte gisteren! Echt, ik dacht halverwege m’n fietstocht dat ik in een of andere goedkope sauna beland was, inclusief gratis zonnebrand van m’n eigen zweet. Maar hé, ik weet waar ik het voor doe hè… voor zwerfdieren zonder veiligheid en voor Krasimirra, de powervrouw in Bulgarije die met hart en ziel zwerfdieren opvangt, maar altijd dat verdomde geld tekort komt.
En dus trap ik door, hitte of geen hitte…..Gisteren lag het vakblad Groomers Europe op de mat. Normaal gesproken zou ik daar gelijk in duiken — dierennieuws, wie wil dat nou niet? Maar na m’n tochtje door de veel te hete hel op wielen ben ik na een koude douche als een plumpudding op de bank gestort. Vandaag dus wél tijd genomen om te gaan lezen… en wat denk je?! Sta ik daar gewoon pontificaal in dat blad!
Zonder dat ik het wist, zonder dat ik erom vroeg. Iemand heeft uit zichzelf een stukje over mij en Poot op Pedalen geschreven, compleet met QR-code naar m’n pagina! Hoe bizar en lief is dat?! Dit zijn die kleine grote dingen die me even rechtop zetten, zelfs met lamme pootjes en een hoofd als een overrijpe tomaat.
Dat ik dan even besef: ik doe dit in m’n eentje, maar ik bén niet alleen. Dat er mensen zijn die het óók belangrijk vinden dat die dieren daar een veilig plekje krijgen. En dat kwam op het juiste moment, want soms zakt de moed me in de fietsschoenen; het benodigde bedrag is binnen handbereik maar ik ben er nog niet…..Bijna kan ik dat ene mailtje sturen naar Bulgarije. Hét mailtje waar ik al zo lang van droom. Waarin ik kan schrijven: “Het is gelukt. Dankzij iedereen die meedeed. Dankzij jullie.”Ik hoef dan alleen nog even 1400 km te fietsen. Appeltje-eitje. Of beter gezegd: in deze temperaturen een gebakken eitje. Op het asfalt. Op m’n hoofd. Maar hé… voor de dieren doe ik dat met liefde.
Dank jullie wel allemaal. Echt. Vanuit m’n blije, bezwete, maar stralende dierenhart. We zijn er bijna… maar nog niet helemaal. Dus wie nog een euro over heeft….Wil jij ook helpen om het laatste stukje van die droom waar te maken? Doneren kan via bovenstaande link (en ja, ook een paar euro maakt écht verschil!):Dankjewel!
#pootoppedalen#gebakkeneitje#dromenkomenuiteindelijkuit#voorzwerfdieren#alleenmaarnietalleen#donerenkanhier
Hoi! Wil je mij betalen? Ik heb een betaalverzoek gemaakt voor Poot op pedalen
——————————————————————————————
21-6-2025 Poot op Pedalen Update: de Grote Bil-crisis en de Zadelreddingsactie. Vorige week een fantastische 100 km weggetrapt. De wind door m’n haren, de zon op m’n toet, vogels die me toezongen… het leven was mooi! Alleen één probleempje: de inhoud van m’n fietsbroek had er een héél ander gevoel bij. Laten we zeggen dat het daar beneden meer pijnbank dan picknick was. En geloof me: als je na 100 km denkt “oja… nog 1400 km te gaan straks”, dan schiet er een klein alarmbelletje in je hoofd. Gelukkig heb ik een man die het onheil van twee weken vrijgezellenleven al zag opdoemen en direct in actie kwam. “We fixen dit vóór jij naar Oostenrijk vertrekt, schat.” En zo geschiedde.
Nieuw zadel besteld (je weet dat je leven veranderd is als je extatisch wordt van een nieuw fietszadel) en vandaag een klein tochtje van net geen 70 km gemaakt om ‘m uit te testen.Na 40 km toch maar even gestopt bij The Mall. Niet voor een ijsje of een koud drankje, maar voor een nieuwe fietsbroek. Die kon ik ter plekke aantrekken en gelijk uitproberen. Alles voor de goede zaak. En voor mijn zitvlak.
En het werkte! De inhoud van mijn fietsbroek (en ikzelf) waren deze keer een stuk vrolijker. Onderweg genoten van het landschap, de dieren die allemaal verkoeling zochten en mijn fietscomputer die op een gegeven moment 37.7 graden aangaf…. Zelfs mijn telefoon vond het te gortig en schakelde zichzelf uit. En ik? Ik lurkte dapper aan mijn waterfles waar ik voor de zekerheid een sportpoedertje in had gedaan, zodat ik niet als een plasje zweet langs de weg eindigde.En nu… nog 13 dagen, 15 uur, 14 minuten en 48 seconden tot het grote vertrek. 1400 km , avontuur, zelfspot en vooral heel veel kilometers voor het hek bij Krasimira’s opvang. Om mezelf uit te dagen, mezelf te verbazen en te doen waar ik voor sta. Misschien blijk ik hier wel beter in te zijn dan ik nu denk. Of ik blijk gewoon heel goed in mopperen, zweten en mezelf door de blaren heen te fietsen. We gaan het zien!Blijf me vooral volgen, lachen mag, doneren nóg liever!
#PootOpPedalen#1400kmVoorDeDieren#ZadelleedEnZweetInDeBilspleet#AlsHetMaarVoorDeBeestjesIs
18-6-2025 Nog minder dan 3 weken… en dan is het zover!!! Nou mensen, het gaat echt bizar hard. Over drie weken zit deze meid met haar fietsbroek, zonnebril op d’r hoofd en haar tas vol vegan snacks op de pedalen richting Oostenrijk.
Iedereen hier weet inmiddels waaróm — voor de dieren, voor dat hek voor Krasimira en stiekem ook om te testen of mijn lijf het nog een beetje doet als het écht moet….De meest gestelde vraag de afgelopen weken:“Ben je er klaar voor?”En om eerlijk te zijn… GEEN IDEE. We gaan het gewoon beleven. Ik hoop vooral dat m’n zitvlak zich een beetje gedraagt en dat ik niet ergens halverwege half hysterisch een gesprek voer met een geit over de zin van het leven.
Waar ik wél naar uitkijk? De uitzichten, de dieren onderweg, de ontmoetingen met vreemden en — hoe raar ook — naar het afzien. Ik ben vooral benieuwd hoe ik mezelf daar dan doorheen ga loodsen! Toen ik met m’n dochter naar Oostenrijk fietste, konden we elkaar erdoorheen slepen. We zaten er nooit tegelijk erdoorheen, dus dat werkte top. Nu moet ik mezelf coachen. Ook heb ik natuurlijk wat ‘aandachtspunten’ door mijn NAH (niet aangeboren hersenletsel) Zo is organiseren en overzicht houden best een uitdaging. En geloof me, onderweg is dat nogal handig: routes, spullen, hoteladressen, je eigen naam onthouden… dat soort dingen. En heel eerlijk… met mijn navigatieskills is het ook nog maar de vraag of ik überhaupt in Oostenrijk aankom en niet ergens in Luxemburg eindig tussen een stel dampende koeien.
Maar we gaan het zien, uiteindelijk komt het allemaal goed!En dan nog even over het eindbedrag voor de actie… ik ben er bijna! Nog een klein beetje. Maar dat kleine beetje moet nog wel. Dus: wil je me nog steunen, een virtuele duw in m’n rug geven of gewoon zorgen dat Krasimira straks veilige hekken om haar dieren heeft? Dan maak je me intens blij (en m’n billen ook, want dan weet ik waar ik het voor doe als ze straks beginnen te klagen).
Dank jullie wel allemaal voor de steun, de lieve berichten en de hilarische reacties. Het is echt geweldig wat er dankzij deze actie allemaal op m’n pad komt en ook nog gaat komen.Op naar die Alpen!
14 juni 2025: Na heel lang mijzelf gehouden te hebben aan bewegingsbeperking (wat niks heeft opgeleverd behalve een slechte conditie) vandaag eindelijk een tochtje van + 100 km! Weer een insecten kerkhof op mijn benen, tartaar in de fietsbroek, helemaal naar de knoppe maar wat heb ik genoten (en wat moet ik nog aan mijn conditie werken…..).
Nog even en dan ga ik voor de 1400 km, niet op fysieke kracht maar op wilskracht en dat komt goed!
4 juni 2025:Een dag met Trouble, een keutel en een gouden randje!
Wat een bijzondere dag vandaag in de trimsalon! Na mijn bericht van gisteren zijn er weer prachtige donaties binnengekomen — dank jullie wel lieve mensen, elke euro brengt me dichter bij het doel om het veilige hek voor Krasimirra en haar dierenopvang te realiseren! En toen… kwam Trouble. En ja, haar naam zegt het al: Trouble is een heerlijke hondenmeid, maar wel eentje met een duidelijke gebruiksaanwijzing (en die krijg je er helaas nooit bijgeleverd). Wassen vindt ze eng, drogen nog veel enger en vorige keer was het nét allemaal klaar… en besloot ze op tafel te ‘ontspannen’ (je raadt het al… alles onder… juist). Arme Trouble, want dat betekende wéér in bad en weer opnieuw beginnen.Vandaag probeerden we iets anders: met flessen water gewassen in plaats van met douchekop. Veel meer werk, maar véél minder stress voor haar! Tijdens het in bad tillen ‘verloor’ ze nog een mini-keuteltje, maar dat was het dan. Daarna rustig met de handföhn op standje ‘briesje’ en wat deden we het goed samen. Geen keutel, geen paniek, alleen maar wederzijds begrip en vertrouwen.
Het kost wat extra tijd, maar het geeft zóveel voldoening!En alsof dat nog niet mooi genoeg was, kwam het baasje van Trouble aan met een prachtige donatie. Zijn 15-jarige dochter had mijn verhaal gelezen en vond het zó gaaf dat ze eigenlijk wilde dat haar vader 1000 euro zou geven;) Dat was wat te gortig, maar ik mocht wél een hele mooie bijdrage in ontvangst nemen. En eerlijk… wat me nóg meer raakte, is dat dit 15 jarige meisje zei dat ze dit later ook wil gaan doen. Hoe mooi is dat? Niet alleen geld ophalen, niet alleen mezelf deze uitdaging gunnen, maar óók iemand inspireren om zich later in te zetten voor dieren en goede doelen!
Dus, lieve Familie uit de grond van mijn hart DANK!!! En aan alle anderen: jullie berichtjes, donaties en aanmoedigingen maken dit avontuur elke dag mooier. Nog maar een paar weken tot vertrek…
Wil jij ook bijdragen aan een veilige plek voor honderden geredde dieren? Groot of klein, elke donatie maakt verschil. Samen maken we de wereld een beetje mooier.
3 juni: Toen ik begon met Poot op Pedalen had ik één simpel maar krachtig doel: voor elke kilometer die ik zou fietsen, hoopte ik 1 euro op te halen.Met dat geld wilde ik een stuk hekwerk plaatsen bij de opvang van Krasimirra in Bulgarije, zodat de zwerfdieren daar veilig achter een stevig hek konden leven. Geen gevaar van buitenaf, geen angst voor mishandeling/vergiftiging/aangeschoten worden, geen wegkwijnende diertjes meer zonder bescherming.
Maar het leven loopt soms anders dan gepland. En wat er de afgelopen maanden is gebeurd… dat kun je bijna niet verzinnen.Allereerst kreeg Krassimira controle van de gemeente. In Nederland kun je dan vaak nog in overleg, maar in Bulgarije is dat keihard en nietsontziend. De boodschap was glashelder: het hek MOET binnenkort helemaal af zijn. Niet een klein stukje, niet ‘we doen ons best’… nee, alles. En snel. Zo niet, dan zijn de gevolgen voor de dieren daar onvoorstelbaar groot. In Bulgarije wordt er helaas niet gekeken naar dierenwelzijn zoals wij dat kennen. Als het hek niet op orde is, kunnen de autoriteiten besluiten om dieren te “verwijderen”….Alsof dat nog niet genoeg was, heeft het weer in Bulgarije zich van z’n allerlelijkste kant laten zien. Extreme regenval veranderde de bergen waarin de opvang ligt in modderstromen en verzopen paden. Wegen werden onbegaanbaar, voer kon niet worden gebracht, en er waren plekken waar Krassimira dagenlang niet bij haar dieren kon komen. Daarna kwam de vorst. Wat eerst nat was, werd keihard en gevaarlijk.
Kun je je voorstellen hoe dat moet voelen? Dieren waarvoor jij verantwoordelijk bent, opgesloten in de kou, zonder dat je erbij kunt… Pijn, verdriet, angst en machteloosheid. Het is een cocktail waar je niet lekker op gaat. Krassimira zat er volledig doorheen. En toch gaf ze niet op.En toen kwam er nóg iets bij. Een of andere idioot heeft brand gesticht. Niemand weet wie of waarom, maar het maakte direct duidelijk dat dat hekwerk niet alleen nodig is om de dieren binnen te houden — maar vooral ook om dit soort mensen buiten te houden.
Zelf heb ik in diezelfde periode ook mijn portie uitdagingen gehad. Fysiek is het voor mij al een tijd zwaar en dat blijft voorlopig zo (wat ik verder privé houd) maar fietsen mag en dat is dus ook wat ik ga doen! Maar juist daardoor ben ik nóg vastberadener geworden om deze tocht te fietsen en niet een deel, maar het hele hek bij elkaar te trappen. Dit project is mijn missie.
Ik heb alles geprobeerd: brieven geschreven, gemaild, gebeld, bedrijven benaderd, grote organisaties aangeschreven. Meestal krijg ik geen antwoord. Soms een beleefd ‘nee’. En heel af en toe een donatie waar ik zo dankbaar voor ben dat het me kippenvel bezorgt.Wat is er nu nodig?Om het hele hek te kunnen plaatsen, hebben we € 5.275,57 nodig. Dankzij alle geweldige steun van jullie staat de teller al op € 4.039,50. Daar ben ik zó ontzettend dankbaar voor. Maar er moet nog € 1.236,07 bij. En dat is, zeker in deze tijd, veel geld.
Daarom mijn oproep aan jou:* Wil je me helpen? Met een donatie, groot of klein?* Ken je iemand met een goed hart voor dieren, of een bedrijf dat iets zou willen bijdragen?* Heb je een creatief idee hoe ik extra geld kan inzamelen?Laat het me weten. Alles helpt. Samen kunnen we dit wél voor elkaar krijgen. Voor Krassimira. Voor de zwerfdieren. Voor de veiligheid die ze verdienen.Delen van dit bericht is ook goud waard. Alvast bedankt uit de grond van mijn hart.
We gaan ervoor. Samen. ! Doneren kan via bovenstaande link!! #PootOpPedalen#HelpDeZwerfdieren#HelpMijOmTeHelpen#Dierenliefde#SamenSterk
MEI 2025
21 mei 2025 Update vanuit het hart:Wat ik stiekem zo mooi vind aan Poot op Pedalen? Dat dit helemaal mijn eigen initiatief is en ik alles in eigen beheer heb. Geen stichting, geen organisatie met dure bureaustoelen, geen tussenpersoon die eraan verdient. Elke cent die binnenkomt, gaat direct en zonder omwegen naar het hek voor de dieren bij Krasimirra in Bulgarije.
En geloof me, dat hek is nu harder nodig dan ooit!Want geloof het of niet: afgelopen dagen heeft een of andere laffe gek brand gesticht bij de opvang. Ik weet serieus geen ander woord voor dit soort mensen en druk me nu nog netjes uit…… Hoe haal je het in je hoofd om onschuldige dieren en een vrouw met een hart van goud zoiets aan te doen? Gelukkig geen gewonden, maar dit had ook héél anders kunnen aflopen.Krasimirra doet geen vlieg kwaad, sterker nog; die zou ze ook onderdak geven als dat nodig is.
Ze vangt zwerfdieren op die anders op straat moeten overleven of erger. Ze zorgt ervoor dat het dorp geen overlast heeft van rondzwervende dieren en geeft hen een veilige plek waar ze liefde en verzorging krijgen. Maar blijkbaar zijn er mensen die daar geen vrede mee hebben.En daarom moet dat hek er NU komen.Helaas dus niet alleen om de dieren veilig binnen te houden, maar óók om dit soort gekken en gevaarlijke situaties buiten de deur te houden.
Het plan ligt er, het materiaal is beschikbaar, het betere weer komt eraan. Het enige wat nog ontbreekt is het benodigde geld. Ik ben aardig op weg, ben oprecht blij met elke euro die gedoneerd is maar ik en er nog niet!Waar een wil is, is een weg.
En ik ben bereid 1400 kilometer te fietsen om dit voor elkaar te krijgen. Omdat ik geloof in medemenselijkheid. In compassie. En in het beschermen van wie zichzelf niet kunnen beschermen.
Help jij mee? Om Krasimirra en haar dieren veilig te houden? Om een duidelijk signaal af te geven dat liefde en zorg het áltijd winnen van haat en domheid? Doneer dan via bovenstaande link. Elke euro helpt.
Samen fixen we dat hek. Samen zorgen we dat er veiligheid komt aan beide kanten van het hek!! Want opgeven is geen optie. Niet voor mij. Niet voor Krasimira. En al helemaal niet voor haar dieren.
15 mei 2025: Meisje toch…
Nou mensen… het is inmiddels half mei en dat betekent dat de grote vertrekdatum van 5 juli angstaanjagend dichtbij begint te kruipen. Je weet wel, die datum waarop ik mezelf op een fiets hijs en 1400 kilometer lang ga testen hoe stevig mijn zitvlak nou écht is. En of mijn navigatie-skills verder reiken dan de Hoogvliet bij mij om de hoek.
Er moet nog van alles gebeuren. Echt, mijn to-do lijst lijkt wel op zo’n goocheltruc waar je een papiertje uit een hoge hoed blijft trekken en het maar niet ophoudt. Van spullen verzamelen tot routes finetunen en mezelf wijsmaken dat die heuvels in het Eifelgebied “best meevallen als je gewoon rustig blijft ademen” (lees: hyperventilerend boven aankomen en doen alsof je de omgeving even heel bewust aan het bewonderen bent).
Maar gek genoeg… word ik er nu toch wat relaxter van. Het gaat me gewoon lukken. Misschien niet elegant, misschien met de nodige omwegen en vloekmomentjes richting de navigatie-app (“rechts? Maar hier is helemaal geen rechts, wat bedoel je met rechts?!”). Maar hé — vooruit is vooruit.
Het mooiste vind ik nog hoe iedereen opeens ‘Meisje’ tegen me is gaan zeggen.“Ach meisje, wat ga je toch allemaal doen?”“Meisje toch, dat is écht wel een eind hoor!”“Waarom dan toch, meisje?”En ik? Ik moet er zó om lachen. Met mijn 51 lentes jong voel ik me weer een dartel huppelmeisje van 25. Nou ja… in m’n hoofd dan. De rest van mijn lijf laat me weten dat ik 51 ben….
Voor nu hou ik het op: gas d’r op en wel zien waar het schip strandt. Of de fiets dan.
Dank jullie wel voor alle support, lieve berichtjes en het feit dat jullie dit avontuur met me mee beleven. Meisje gaat het rocken!Wordt vervolgd… Donaties zijn nog altijd keihard nodig en kan via bovenstaande link!
8 mei 2025: Even zit het me niet mee, even zit alles tegen en even heb ik alle hulp nodig om mijzelf letterlijk weer in het zadel te krijgen…… Hoe ongelofelijk fijn is het dan dat er een arts is die niet van de ‘zachte heelmeesters’ is, hard en duidelijk is en dan samen met mij (op een pijnlijke en minder leuke manier…. Dat dan helaas weer wel) me weer in het zadel gaat krijgen?! Ik heb goede hoop en vertrouw erop dat ik over ruim 8 weken er toch klaar voor ben!
En hoe super tof is het dan dat wanneer je in een dip op de bank zit, je het vakblad voor trimmers “Doghair”openslaat en je het artikel ziet wat er in is gezet om mij te steunen?!?! Twee pagina’s, grote mooie foto’s (gemaakt door Rosalinde Daniels) op glimmend papier! Mijn hart maakt een sprongetje; mensen die begrijpen wat ik en waarom ik dit wil doen!!!
Grote dankbaarheid, dikke high five voor Mirjam van Oors van Doghair/sensei nederland/ ik kan niet meer bv.
4 mei 2025:Het is chaos in de kop, maar de pedalen draaien door!Wat een tijd…… mijn hoofd voelt momenteel als een overvolle wasmand: alles zit erin, niks past er meer bij, en ergens ondereen ligt dat eenzame sokje van rust wat ik al tijden kwijt ben. De afgelopen week was heel druk, met hoofdletters D, R, U, K. Mijn agenda liep over, mijn hoofd overvol en mijn energie liep leeg. En tussen al mijn chaos ben ik ook nog druk met iets als de voorbereidingen voor mijn fietstocht! Dat is niet zo maar een fietstocht voor mij, het is een missie, het is grenzen verleggen – letterlijk en figuurlijk – met zadelpijn en mijn hart!
Mijn fietske – m’n trouwe rots – heeft haar eerste onderhoudsbeurt achter de rug. Ze reed als een zonnetje maar zelfs zonnetjes hebben af en toe een poetsbeurt nodig. En ik? Ik ging langs voor een bike-fit, want ja: mijn lijf komt met een gebruiksaanwijzing die uit het chinees vertaald lijkt. Mijn lijf is pijnlijk, stijf, piept en kraakt dus een goed afstelling is mijn geval geen luxe maar een noodzaak wil ik de 1400 km ook halen.Wat blijkt? Ik heb een topfiets!!! Maar er moet één ding veranderen: het stuur. Blijkbaar moet die net anders om mijn lijf (en mijn hoofd met chaos) nog beter te kunnen ondersteunen.
Maar dan begint de paniek een klein beetje toe te slaan; want over 9 weken zit ik al op de fiets en heb ik de eerste 100 km al lang in de benen zitten. Heel veel tijd heb ik dus niet meer en ik moet… nee… ik WIL nog zo veel!! Niet alleen mijn lijf, mijn hoofd, maar ook de tijd werkt nu tegen. Hoe ongelooflijk fijn is het dan dat John van Jongerius Fietsen zegt: “Breng je fiets maar gelijk deze middag, gaan we er gelijk mee aan de slag!” En de man van de bike fit zegt dan gelijk: “Houd me op de hoogte, zodra je weet wanneer je fiets weer terug is kom je na mijn laatste klant een keer langs en maken we de bike fit af!” Serieus, hulde voor zulke mensen die meedenken, meehelpen en meeleven!
Want de klok tikt, de kilometers komen dichtbij.Dus ja, ik heb het nu even zwaar. Het hoofd draait overuren, het lijf piept her en der en de tijd dendert maar door. Maar er is ook actie, vooruitgang en vooral: de juiste mensen om mij heen! En dat maakt dat ik, ondanks alles, met glimlach en een traan (en heel veel zelfspot), blijf trappen.
Poot op pedalen gaat door. Voor de dieren, voor de missie – en ja, ook een beetje voor mezelf.Doneren kan en mag nog altijd want het is keihard nodig!!! Hoe meer geld: hoe meer meters hek en des te meer veiligheid voor de dieren. Ik ga alleen fietsen maar samen maken we verschil! Help mij om te helpen, want het lijf en hoofd stribbelt tegen maar mijn dierenhart klopt keihard door!
APRIL 2025.
18 april 2025 Aftellen, afzien & aftandse gewrichten – het grote avontuur komt dichterbij!“Mam, dit is leuk! Je moet een aftelkalender op je mobiel zetten, dan zie je elke dag hoe lang het nog duurt voordat je vertrekt!”Dat is echt leuk, zei ze.Gezellig, dacht ik.Gelijk gedaan natuurlijk, want hé, ik ben een moderne moeder met een missie!Maar na drie dagen aftellen keek ik naar m’n scherm en voelde ik het zweet langzaam mijn bilnaad in glijden: nog maar 78 dagen?! Dat is gewoon bijna volgende week!
Of nou ja… over 11 weken, maar wie telt er nou niet paniekerig mee?En laten we eerlijk zijn: met m’n huidige loopje lijk ik meer op een kapotte marionet dan op een vrouw die straks 1400 km gaat fietsen. Iemand vroeg laatst zelfs of ik al terug was van m’n fietstocht – omdat ik zo moeilijk liep. Uh nee, dit is gewoon mijn blessure-style…..
Maar hé – binnenkort weer naar een ‘nieuwe’ arts. Zo eentje die me hopelijk niet aankijkt alsof ik als afgeschreven ben en een onmogelijke missie op de planning heb staan. Misschien dat die me met een frisse blik (en een dikke spuit of magische tape) weer letterlijk in het zadel kan helpen.Wat me opvalt: weinig negatieve reacties de laatste tijd en daar ben ik heel blij mee!
Misschien zijn mensen milder geworden. Of misschien ben ik gewoon zó goed geworden in negeren van negativiteit dat ik het zelf niet eens meer door heb. #selectievewaarneming#blessed
Maar serieus: een klant zei me dat alleen reizen geweldig is. Omdat je dan alles intenser beleeft. Je ziet meer, ruikt meer (niet altijd een plus) en je wordt geconfronteerd met je eigen innerlijke stem. Laten we hopen dat die stem iets zegt in de trant van: “Goed bezig meid!” en niet “Waarom doe je dit jezelf aan?!”Positiviteit, daar gaan we voor! Deze pagina is bedoeld om te inspireren, te laten zien dat je met hersenletsel en een kapot lijf bergen te lijf kunt gaan, te verbinden, te laten lachen (ook al is het vaak om mezelf), en om te laten zien dat we met z’n allen wél degelijk verschil kunnen maken.
Ik voel me een grote bofbips (straks mét zadelpijn deluxe) dat ik dit avontuur mag en kan ondernemen. Als ik hier geen karmapunten mee scoor, dan weet ik het ook niet meer.Wil jij ook bijdragen? Wil jij ook karmapunten verzamelen en het gevoel hebben dat je écht iets aanpakt?Steun Poot op Pedalen!
Elke euro telt – en gaat 100% naar het goede doel.Samen maken we die hekken hoog, stevig én veilig. En wie weet, misschien ook een klein hek om m’n twijfels…. Hoi! Wil je mij betalen? Ik heb een betaalverzoek gemaakt voor Poot op pedalen. ( zie de link bovenaan deze pagina)
9-4-2025……Poot op Pedalen – de klim komt eraan!
Twee keer per week ben ik fanatiek aan het sporten met mijn dochter (lees: zij sport, ik probeer te overleven). Het doel? Beenspieren kweken waar zelfs een Tour de France-renner een beetje jaloers op zou worden. Of in elk geval spieren die me die ene helling van 16% omhoog kunnen slepen. ZESTIEN PROCENT. Serieus. Wie verzint zoiets? Satan?
Die helling spookt inmiddels veel te vaak door mijn hoofd…..Ik denk er zelfs over om met een touw en katrolsysteem te werken, of een heel stel mensen die me aanmoedigen met taart bovenaan. Alles voor de motivatie.
Maar… het komt nu echt dichtbij. De grote tocht. 1400 kilometer. Op mijn geweldige nieuwe t-shirt van sponsor Rebel & Dutch – thanks guys!) lijkt het een bescheiden streepje. Maar dat streepje is dus in het echt: zadelpijn, spierpijn, mentale breakdowns, een paar keer vloeken (oké… iets vaker dan een paar keer), en hopelijk ook: uitzichten om kippenvel van te krijgen, blije tranen, en het gevoel dat ik iets magisch aan het doen ben.
Want laten we eerlijk zijn: mijn lijf en ik zitten niet altijd op één lijn. Soms voelt het als een stacaravan op een bergweg. Maar hé, ik doe het toch maar mooi! En hoe vaak ik ook denkt: waar ben ik aan begonnen, uiteindelijk blijft het iets om trots op te zijn.
En alsof dat nog niet genoeg motivatie is…
Op dit moment is het bij het asiel pure ellende. Vorige week werden ze daar overvallen door eindeloze regenbuien – alles veranderde in één grote modderpoel. En alsof dat nog niet rampzalig genoeg was, is het nu ook nog gaan ijzelen en sneeuwen. Krasimirra kan door de omstandigheden niet eens meer bij alle dieren komen om ze te verzorgen.
En dan, als kers op de rampentaart, kwam er ook nog eens een controle vanuit de gemeente. Resultaat: het hekwerk moet dringend worden verbeterd of vervangen. Geen geld? Geen keuze. Gewoon doen. Want de dieren kunnen het niet zelf.
En weet je wat? Dat maakt mijn motivatie alleen maar groter. Als ik 16% stijging moet trotseren om meer donaties los te krijgen, dan fiets ik die met alle liefde op. Al is het met mijn tong op het stuur en billen die huilen.Dus alsjeblieft, echt… smeekmodus aan: doneer!
Alle kleine beetjes helpen – serieus, zelfs het bedrag van een cappuccino. Ik doe deze tocht in m’n eentje, maar alleen samen kunnen we een verschil maken. Niet voor één hond, maar voor honderden zwerfdieren.
———————————————————————————————————————-
6-4-2025 Laat mij maar lekker dansen! Beste, leuke, lieve volgers!Zoals jullie weten, ben ik al aardig op weg met de voorbereiding van bezig mijn missie: 1400 km fietsen om een hekwerk te financieren voor een asiel in Bulgarije. Een plan dat sommige mensen fantastisch vinden: (“Wauw, wat een doorzettingsvermogen!”, terwijl anderen vooral hun wenkbrauwen tot in hun haargrens optrekken: “Waarom zou je dat nou doen? Het is toch een druppel op een gloeiende plaat?!”Nou, lieve mensen, weet je wat druppels doen op een gloeiende plaat? Ze DANSEN! Ze hupsen, springen, en maken er een vrolijke bende van. En terwijl ze dat doen, koelen ze de plaat af! Dus ja, ik ben die dansende druppel. Misschien niet elegant, maar ik blijf vrolijk rondstuiteren. En ik weet: hoe meer druppels, hoe koeler de plaat wordt!Dus… help jij mee dansen? Fietsend, klappend, aanmoedigend – alle hulp is welkom! Je kunt me steunen door:
*Mijn berichten te delen
*Me aan te moedigen met woorden, likes of virtuele high-fives.
*Een kleine (of grote!) financiële bijdrage om die plaat sneller af te laten koelen. Stuur me een prive berichtje als je wilt sponsoren; samen laten we de plaat afkoelen, dansend, fietsend van mijn part kruipend! Maar afkoelen zal die plaat!
Onderstaande foto; de grote transformatie die een van de vele zwerdieren heeft gemaakt door de eindeloze toewijding en liefde van Krasimira, daar doen we het voor! Wil je een ‘danspartner’ worden?!
1-4-2025 Van Routeplanner naar Rieu-ontwijker!
Mensen, ik ben chaotisch druk! Niet zomaar druk, maar van die “ik-leg-mijn-sleutels-in-de-koelkast-en-mobiel-op-de-wastafel-van-de-wc” druk….Zaterdag mag ik namelijk op cursus EHBO bij fietsongelukken… en nee, niet voor mij, maar voor mijn fiets. Want laten we eerlijk zijn: zij is degene die al die kilometers moet bikkelen, ik zit er maar een beetje op te puffen…. Toch fijn als ik bij problemen ‘iets’ zelf kan ipv alleen maar met mijn handen in de lucht om hulp roepen.
Maar naast het EHBO-avontuur ben ik ook in de krochten van Google Maps en Booking.com gedoken om mijn route uit te pluizen. Want fietsen is leuk, maar je wilt toch ook ergens slapen en af en toe wat drinken zonder dat je onderweg een sloot moet overwegen als dorstlesser of een tuinslang in iemands tuin.
Dag 1? Geen probleem. Dag 2? Een logistieke nachtmerrie.
Maastricht leek een mooie tussenstop… tot ik de prijzen van overnachtingen zag. Serieus, zelfs een oude zolderkamer zonder uitzicht op iets anders dan een schimmelplek kost daar meer dan een nachtje in het Kurhaus. Maar goed, als het niet anders kan, dan is duur nog altijd beter dan niet te koop, toch?
Helaas, de enigszins “betaalbare” optie die ik vond, had als voorwaarde dat ik er minimaal twee nachten moest blijven.Dus ik, netjes zoals ik ben, een mail gestuurd waarin ik uitleg dat ik op doorreis ben met de fiets en dus maar 1 nacht wil blijven en of ze alsjeblieft voor Fietske een veilig plekje hebben.En toen kwam de aap uit de mouw… of eigenlijk: de viool uit de koffer. Andre Rieu !!!Jawel, onze nationale krullenbol gooit roet in mijn trappers. Blijkbaar zet hij heel Maastricht op z’n kop met z’n concerten en daardoor zijn ALLE overnachtingen peperduur. Ik bedoel, ik heb heus respect voor zijn muzikale talenten, maar had hij niet even kunnen wachten tot ik veilig België in was?Bovendien: waar ga ik eten in mijn eentje tussen duizenden Rieu-fans? Hoeveel glazen wijn moet ik drinken om me in die polonaise te mengen? En… onderschat het niet: dit zijn misschien geen luidruchtige jongeren, maar vijftigplussers die eindelijk een excuus hebben om de bloemetjes (of beter gezegd, de viooltjes ) buiten te zetten.
Dus ja, nieuwe route dan maar! Maastricht wordt vermeden, ik wijk uit naar een schattig Belgisch plaatsje en pak onderlangs de route weer ergens op. Kost wat extra kilometers, maar dag 2 ben ik vast nog fris en fruitig… toch? Kortom, de voorbereiding gaat top. Ik heb EHBO voor de fiets, ik ontwijk de vioolterreur en ik kom er uiteindelijk wel. Eens kijken wat de rest van de route me gaat brengen.
To be continued…
MAART 2025.Mag ik jullie voorstellen aan… Mijn super Fietske! Ik krijg vaak de vraag: “Op welke fiets ga jij in hemelsnaam 1400 km rijden?” Nou, hier het antwoord:Ik wil mijn fiets (die ik liefkozend Fietske noem) even in het zonnetje zetten (letterlijk en figuurlijk). Mijn trouwe tweewieler, mijn partner in crime, mijn spierkracht-met-een-steuntje-in-de-rug: Fietske! Een prachtige Jongerius, wit met rode accenten, helemaal naar mijn wensen samengesteld!Waarom deze fiets zo geweldig is? Nou, allereerst: kijk ‘m eens shinen! De kleurencombinatie vind ik persoonlijk waanzinnig (ik heb wel smaak;)
Bij Jongerius stel je je fiets helemaal zelf samen. Kleur, zadel, stuur – alles op maat en naar eigen wens. En als ik bv ontdek dat mijn achterwerk toch liever een ander ‘kussentje’ had gewild, dan kan er nog altijd wat aangepast worden. Mijn vorige fiets? Degelijk, elektrisch… en loodzwaar. Tijdens mijn eerste een lange fietstocht met mijn dochter Zinnia bleek dat een tikkie onhandig. Het voelde alsof ik een tank door de bergen probeerde te sleuren. En als de accu leeg was? Dan moest je er nog tegenop trappen ook! Een prachtige reis, maar ik wist: de volgende keer (had nooit gedacht dat er een volgende keer zou komen met nog meer km……) moet het anders!
En nu? Nu heb ik Fietske. Licht, soepel, en zonder accu fietst ‘ie als een gewone fiets met versnellingen. Maar mocht mijn lijf onderweg gaan protesteren (je weet het met mij nooit…..), dan kan ik altijd nog een steuntje in de rug inschakelen. Perfect!
De grote tocht van 1400 km staat nog op de planning, zaterdag 5 juli ga ik vertrekken en ik kan niet wachten om eraan te beginnen. Maar voor nu geniet ik al volop van de kleinere ritten. Nieuwe routes ontdekken, de wind in mijn haren (oké, helm, veiligheid en zo), en lekker trainen voor het grote avontuur. Fietske en ik zijn er klaar voor, nou…. bijna!Dus mocht je ooit een fiets zoeken die precies past bij jouw wensen en avonturen… ga eens langs bij Jongerius. Wie weet waar jouw tweewieler je allemaal naartoe brengt! Fietske en ik gaan samen strijden, rijden, berg op en af, samen gaan we dit doen voor het goede doel Poot op pedalen!
Ik krijg de laatste tijd veel berichten uit Bulgarije waaruit blijkt dat Krasi het zwaar heeft. Ze heeft veel tegenslag. Ik kan er nu weinig aan doen, het enige wat ik kan doen is zorgen dat ik mijn voorbereidingen goed tref om 5 juli te gaan knallen. Fietske en ik trappen de grenzen over om aandacht te vragen voor het dierenleed over de grens en om echt verschil te gaan maken. Dat hek moet er gaan komen! Dus help mij:* Deel mijn bericht* En geef een financieel steuntje in de rug door te doneren. Elke euro waardeer ik!
FEBRUARI 2025
14 februari Valentijsloterij.
Winnaars , van harte gefeliciteerd met het winnen van een prijs en uiteraard dank aan allen die een bijdrage geleverd hebben en knuf voor Lova. De video is te bekijken op Facebooksite poot-op-pedalen
4-2-2025 Van Rugpijn naar Trapkracht – De Countdown Loopt!
Mensen, de tijd vliegt! Nog 5 maanden en dan trap ik mezelf 1400 km vooruit, hopend dat mijn benen sneller wennen aan het idee dan mijn rug. Soms heb ik het gevoel dat ik al helemaal klaar ben en het liefst NU op de fiets spring. Andere dagen vraag ik me af waar ik in hemelsnaam aan begonnen ben. Maar ach, paniek is ook een soort cardio, toch?Momenteel ben ik druk bezig met een rug-revalidatieprogramma. Daar kom je een bonte mix van mensen tegen: sommigen zijn bang om te bewegen, anderen (zoals ik) hebben gewoon een lichaam dat wat te eigenwijs is. Gelukkig heb ik geen bewegingsangst – als het aan mij lag, zat ik nu al op de fiets! Maar ik hoor wel bij de groep ‘chronische pijn’, en dat is een realiteit waar ik niet langer omheen kan. Een paar jaar geleden waren het de knieën die niet meer mee wilden werken nu vinden mijn si gewricht en heup het een goed idee om dwars te liggen….Jarenlang heb ik mijn kop in het zand gestoken, gedaan alsof het allemaal wel meeviel en gedacht dat ik het wel alleen kon. Maar nu is het tijd om eerlijk te zijn: ik heb een duwtje in mijn rug nodig. En nee, niet letterlijk, want dan lig ik zo op de grond. Maar met de hulp van een fantastisch medisch team en een flinke dosis doorzettingsvermogen ga ik sterker en soepeler deze uitdaging tegemoet. Want als ik straks kilometerslang door de bergen trap zonder dat mijn rug en heup protesteert als een chagrijnige peuter, dan heb ik dat ook mooi aan hen te danken!Gelukkig is er ook tijd voor gezelligheid! Samen sporten met mijn dochter zorgt ervoor dat ik sterker word en tegelijkertijd plezier maak. Want ja, er moeten nog wat hobbels genomen worden – maar hé, als ik straks bergen ga trotseren, dan is een beetje extra kracht en doorzettingsvermogen mooi meegenomen!Maar goed, genoeg over mijn gestuntel! Het draait natuurlijk om de zwerfdieren in Bulgarije die een veilig thuis verdienen. En jij kunt daar nog steeds aan bijdragen door lootjes te kopen voor de Valentijnsactie!
Dus help Krasimirra en de dieren, en wie weet win jij iets moois! (Of steun je gewoon een goed doel en win je karmapunten, ook waardevol.) Als je nog een lootje wilt (per stuk 2.50) stuur dan een berichtje, 14 februari is de trekking!Ik ga weer even door met trainen, plannen en af en toe diep ademhalen. Maar één ding is zeker: op 4 of 5 juli stap ik op die fiets, en dan is het gewoon trappen en genieten van het avontuur.Op naar de finish, op naar een veiliger leven voor de dieren!
JANUARI 2025 Poot op Pedalen: Help mij Stichting Poot helpen!
25 januari 2025 LOTERIJ ALERT!!!! Doe je mee? Over precies 3 weken is het Valentijnsdag, en in het kader van lief zijn voor een ander én voor jezelf organiseer ik een loterij!
De volledige opbrengst gaat naar mijn project Poot op Pedalen – ja, dat project waarbij ik 1400 km bergje op en bergje af ga trappen om geld in te zamelen voor een veilig hekwerk voor een asiel in Bulgarije.
Doel: minstens €1400 (liefst meer – hoe meer hek, hoe blijer de honden).Status: €1000 opgehaald – dus ik heb jullie écht nodig om de eindstreep te halen! Hoe werkt het? Lootjes kosten €2,50 per stuk en je mag er zo veel kopen als je wilt (meer lootjes = meer kans én meer honden blij)!Iedereen mag meedoen, ook als ik je niet persoonlijk ken! Stuur dit bericht dus vooral door naar je vrienden, familie, buren en die collega die z’n hond altijd verwent alsof het z’n kind is. Hoe meer zielen, hoe meer hekwerk!Wat kun je winnen?Een speciale dank aan Vosje Vosje en Rosalinde Lois Fotografie voor het beschikbaar stellen van deze prachtige prijzen (en natuurlijk door mijn eigen trimsalon RoZI beschikbaar gesteld)!
Verwenpakket van Trimsalon RoZi:Salonwaardige 2-in-1 shampoo (verdunnen 1:20), Cowboy Magic anti-klitgel, een kam én een Valentijnsbandana.
Bengeltjespakket van Trimsalon RoZi:Een Valentijnsbandana, een lint voor je (B)engeltje dat je aan de halsband of riem kunt bevestigen, en een kaart om een pootafdruk van je hond te maken.
Grote koektrommel beschikbaar gesteld door Vosje Vosje:Een trommel vol heerlijke verwennerij voor je hond – want zij verdienen ook een Valentijnsfeestje!
De hoofdprijs: een fotoshoot van Rosalinde Lois Fotografie:Een shoot op een locatie die in overleg gekozen wordt. Deze fotoshoot bevat 5 prachtige foto’s. Je kunt alleen op de foto, of samen met je hond, kind en/of partner!
Hoe koop je lootjes?Stuur me een berichtje met het aantal lootjes dat je wilt en ik stuur je een Tikkie. Of koop je lootjes in de salon! Op Valentijnsdag (14 februari) trek ik de winnende lootjes en maak ik de winnaars bekend via Facebook, Instagram én persoonlijk.Dus… steun een goed doel, maak kans op leuke prijzen én vier de liefde!
En nu: GO, stuur me een berichtje en help mij naar de €1400 (of meer) En DEEL dit bericht!!! IEDEREEN MAG MEEDOEN!!Liefs,AstridP.S. Zelfspotmomentje: ja, 1400 km fietsen klinkt als een slecht idee – maar uit liefde voor de honden ga ik dit doen!
19 januari 2025 Poot op pedalen: kou trotseren voor een warme toekomst! Lieve mensen,Vandaag stapte ik vol goede moed op de fiets voor een tocht van 40 kilometer door de polders en weilanden. En ik kan je één ding zeggen: het was KOUD. Niet zomaar koud, maar zo koud dat mijn tenen halverwege besloten een carrière te overwegen als ijsblokjes. Mijn oren? Die hebben hun ontslag ingediend, ondanks mijn muts. En de wind? Die vond het nodig om álles extra fris aan te blazen. Maar hé, alles voor het goede doel, toch? En dan te bedenken dat dit pas een voorproefje is van het afzien dat me wacht tijdens mijn 1400 kilometer lange fietstocht komende zomer voor het goede doel! Al zal het afzien dan waarschijnlijk meer te maken hebben met zweten en hitte dan met bevriezingsverschijnselen. Toch is er één ding dat altijd hetzelfde blijft: ik fiets deze kilometers omdat ik geloof dat we samen een verschil kunnen maken.De kou van vandaag zette me aan het denken over Bulgarije, waar het momenteel echt nog veel kouder is dan hier. Krasimirra en haar team zorgen daar in de ijzige bergen voor zwerfdieren die zonder hen niet zouden overleven. Waterbakken bevriezen binnen no-time, dikke lagen sneeuw maken het werk loodzwaar, en toch gaan ze dag in, dag uit door. Waarom? Omdat deze dieren niets of niemand anders hebben. En dat is waarom ik fiets.Met mijn tocht wil ik dus genoeg geld ophalen om een hek te laten bouwen (een hek dat deze dieren beschermt tegen gevaar van buitenaf, zoals vergiftiging of om afgeschoten te worden). Zodra de grond in Bulgarije deze lente ontdooit, kunnen we beginnen met de bouw. Stel je eens voor: komende winter hebben Krasimirra en haar team één probleem minder. Hoe mooi zou dat zijn?Maar daarvoor heb ik jouw hulp nodig én wil ik eerst even wat kwijt…Want wat ben ik dankbaar voor iedereen die al gedoneerd heeft en mij volgt. Jullie support betekent echt alles voor mij (en voor de dieren in Bulgarije)! Dankzij jullie ben ik net over de magische grens van 1000 euro heen!!!! Supergaaf, maar ik ben er nog niet (letterlijk en figuurlijk;)! Mijn doel is minstens 1400 euro, dus ik heb nog een stukje te gaan. Wil je me blijven helpen? Dat kan op een paar manieren:
Blijf me volgen! Want ik ben nog lang niet uitgetrapt en er komt nog veel meer aan.
Deel mijn berichten. Vertel iedereen over die ietwat gestoorde vrouw met een groot hart voor dieren, die straks vrijwillig 1400 kilometer gaat fietsen, inclusief zadelpijn, muggenbeten en liters zweet.
Spread the word. Laat je vrienden, familie, buren en zelfs de postbode weten dat ze kunnen doneren. Alles helpt!Mijn missie: de zwerfdieren in Bulgarije een veiligere toekomst geven. En ik? Ik blijf vrolijk (oké, meestal) doortrappen, trainen en mijn tenen ontdooien. Samen kunnen we dit bereiken, en ik ben jullie nu al zo ontzettend dankbaar voor alle steun! Ondertussen ga ik door met trainen. Door de kou, de wind, en de frisse omstandigheden. Dankjewel voor jullie steun en vergeet niet: samen maken we het verschil!PS: Kijk even naar de foto’s die ik heb toegevoegd. Ze laten zien hoe zwaar het nu is in Bulgarije. Maar samen kunnen we zorgen dat ze volgend jaar een probleem minder hebben!
15 januari 2025 @@volgersIk trap me over 172 dagen ( iets met aftellen….) een slag in de rondte voor zwerfhonden en een stevig hek! Lieve volgers,Dankzij jullie donaties zijn we al een flink stuk dichter bij een nieuw hek voor de zwerfhonden in Bulgarije. Maar helaas… het hek is nog net zo denkbeeldig als mijn sixpack na de feestdagen;)Laten we eerlijk zijn: de situatie in Bulgarije is echt knudde. Het huidige hek lijkt meer op een zwabberende kerstversiering, dat echt nu opgeruimd moet worden, dan op iets wat veiligheid biedt. Als de grond straks eindelijk ontdooit moet dat hek er komen! Want hoe fantastisch zou het zijn als deze honden en Kassimira volgend jaar winter één probleem minder hebben?Maar daarvoor heb ik jullie hulp nóg harder nodig dan mijn dagelijkse portie chocolade (ik train hard dus ik vind dat dat gewoon mag;). Dus ga ik de benen uit mijn lijf fietsen. Ik ga keihard trappen om aandacht en donaties te blijven genereren. Hoe kun jij helpen?
Doneer – Elk beetje helpt. Van een euro tot een miljoen (je weet maar nooit wie dit leest ). En als je doneert, stuur ik je een virtuele high-five, beloof ik je!
Volg mij en blijf mij volgen– Voor updates, foto’s van mijn chaotische pogingen tot sportiviteit én gênante momenten. Spoiler: er komen veel gênante momenten.
Deel dit bericht – Want hoe meer mensen dit zien, hoe groter de kans dat we dit hek werkelijkheid maken. Samen verslaan we het algoritme, of in ieder geval proberen we het.
Heb je een briljant idee om meer volgers en donateurs te vinden? Laat het me weten! De honden hebben ons nodig. De nood is hoog, maar met jullie aan mijn kant ben ik optimistischer dan ooit. Laten we dit hek bouwen en een verschil maken.En nu hup, delen, doneren en lachen!Dank jullie wel – jullie zijn de allerbeste! Liefs,Astrid
8 januari 2025 Ik heb dus als goed doel gekozen voor Stichting Poot. Vandaar ook de naam van deze actie: Poot op pedalen!!Het was niet makkelijk want er zijn veel organisaties die ik een warm hart toedraag. Iemand vroeg aan mij waarom bijvoorbeeld niet voor de hersenstichting heb gekozen (gezien mijn Niet Aangeboren Hersenletsel). Daar kon ik eigenlijk gelijk duidelijk in zijn: Ik heb NAH maar ben het niet. Door puur pech en onverantwoordelijkheid van een ander heb ik dit opgelopen maar het is niet wie ik ben. Ik ben een dierenvriend en zal dat altijd blijven. Dus het was voor mij veel logischer om voor een organisatie of stichting te kiezen die zich inzet voor dierenwelzijn, dat staat veel dichter bij mij.Ik wilde ook voor een kleinere stichting kiezen die misschien niet zo bekend is. Sinds ik mijn eigen trimsalon heb sponsor ik Stichting Poot zowel zakelijk als privé. Het fijne van deze stichting is dat zij helpen op locatie en transparant zijn in waar geld voor gebruikt wordt. Ik heb gevraagd aan St Poot waar zij écht geld voor nodig hebben. En dat was simpel, duidelijk en eigenlijk op mijn lijf geschreven: veiligheid voor de zwerfdieren!!! In Bulgarije is een vrouw, Krasimirra, waar je alleen maar diep respect voor kan hebben: zij leeft voor de zwerfdieren en doet er alles aan om ze veilig te houden. Het hekwerk is een probleem dus ik wil met deze fietstocht heel graag geld ophalen om een stukje letterlijk en figuurlijk bij te kunnen dragen aan de veiligheid van deze dieren die ze zo hard nodig hebben.Mijn Griekse en Roemeense hondjes hebben een veilige thuishuiven bij ons gekregen, hoe mooi zou het zijn als ik op deze manier een steentje (of in dit geval een hekje) kan bijdragen voor de zwerfdieren die ik niet thuis kan opvangen?!
Om verschil te kunnen maken wil ik heel graag zo veel mogelijk geld bij elkaar fietsen zodat er meters hek geplaatst kunnen worden! Mijn doel is voor elke km 1 euro op te halen dus minstens €1400!Hieronder kunt u lezen wat stichting Poot hierover zegt: *** Afrastering en huisvesting voor Krasimirra’s honden In Bulgarije worden honden en katten als gebruiksvoorwerp gezien. Als een huisdier niet meer bevalt, dan wordt het gewoon op straat gegooid. En als er daardoor te veel zwerfdieren op straat zijn, worden ze vergiftigd of afgeschoten…Deze dieren leven vaak tussen afval en vuilnisplaatsen, of lopen rond in de dorpen en steden om toch nog wat eten te vinden. Maar zelfs in zo’n hel voor zwerfdieren, hebben wij van Stichting Poot Helpt in 2016 iemand gevonden die hen wèl wil helpen: Krasimirra uit Gorska(nabij de stad Elena). Het leventje van Krasimirra verloopt alles behalve op rolletjes! Ze woont in het gebergte van Elena in Bulgarije. Hier zorgt zij iedere dag voor ong. 300 honden en 20 katten. Krasimirra’s voorzieningen zijn heel slecht! Het is een dagelijkse strijd om alles in orde te maken, zodat de dieren in goede omstandigheden kunnen leven. Een job van 24/7 aan staan. Ook door de zware omstandigheden is het contact met Krasimirra wat moeilijker, Krasi heeft weinig tijd en heeft de mogelijkheden niet altijd om via internet goed te communiceren. Gelukkig kan ze af en toe wel mensen inhuren om haar te komen helpen,maar ook daarvoor is geld nodig.
*** Help Krasi haar honden veilig te houden ! ***
Het hekwerk bij Krasi is slecht tot zeer slecht en breken honden geregeld uit met tot gevolg dat honden worden doodgeschoten door de jagers.� Haar terrein is immens groot en in 2019 zijn we al gestart met het in kaart brengen van het terrein en we wisten toendertijd dat het een langdurig project is om het gehele terrein van goed hekwerk te gaan voorzien.. Het is een meerjarenplan en we willen dan ook NU wederom Krasi de mogelijkheid geven om binnen haar hekwerk afscheidingen te maken zodat de honden in kleinere groepen kunnen leven, maar ook NU is het hekwerk buitenom van belang!
Help ons om haar te kunnen helpen, want we kunnen het niet zonder uw hulp.Help ons om dieren ver van huis te beschermen.Help ons om ze de verzorging aan te bieden die ze zo nodig hebben. Steun tijdens de fietstocht Astrid Daniels die de uitdaging heeft gekozen die bij haar past: fietsend een route van rond 1400 kilometer waarmee ze donaties gaat ophalen voor het goede doel: Stichting Poot Helpt. ***
Deel dit bericht: Hoe meer mensen het zien, hoe meer donaties we binnenhalen en hoe meer zwerfdieren we kunnen helpen.Waarom zou je volgen of doneren?Omdat jij net als ik een dierenliefhebber bent en gelooft dat dieren veiligheid verdienen!Omdat jij graag een verschil wilt maken in het leven van zwerfdieren, zelfs als je zelf geen fietsbroek aantrekt!
Volg, doneer en deel!!En als je denkt: “Goh, dat gaat nooit lukken met die 1400 kilometer…” Tja, laten we zeggen dat ik misschien eindig met zadelpijn, een lekke band en m’n trots ergens onderweg verloren, maar die dieren krijgen wél de veiligheid die ze verdienen. Dat is het waard.